طراحی فرودگاه بین المللی پکن

طراحی بزرگ ترین فرودگاه پکن توسط زاها حدید

فرودگاه بین المللی پکن واقع در منطقه داکسینگ و در 46 کیلومتری جنوب مرکز شهر پکن (20 دقیقه با قطار سریع السیر) توسط زاها حدید طراحی و به اجرا رسیده است. این فرودگاه بزرگ ترین فرودگاه شهر پکن محسوب می شود که با کاهش ازدحام در فرودگاه های موجود پایتخت طراحی شده است. این فرودگاه یک قطب حمل و نقل مهم برای این منطقه به شمار می رود. تقاضا برای مسافرت های بین المللی در این فرودگاه به سرعت در حال افزایش است و این فضا به طور کامل با شبکه توسعه حمل و نقل کشور متحد شده است.

مشخصات کلی پروژه :

معمار : گروه معماری زاها حدید
مکان پروژه : پکن، چین
معماران مسئول : گروه معماری زاها حدید و ADP Ingeniérie
طراحی پروژه : زاها حدید ، Patrik Schumacher
مساحت پروژه : 700 هزار متر مربع
سال ساخت : 2019

فرودگاه پکن داکسینگ به 45 میلیون مسافر در سال خدمات رسانی می کند و تا سال 2025 ، ظرفیت جابجایی 72 میلیون مسافر را خواهد داشت. این پروژه برای توسعه بیشتر برای خدمت رسانی سالانه به 100 میلیون مسافر و 4 میلیون تن بار برنامه ریزی شده است. مساحت این فرودگاه بین المللی 700 هزار متر مربع می باشد و شامل یک مرکز حمل و نقل زمینی به مساحت 80 هزار متر مربع است که با ارائه ارتباط مستقیم با پکن موجب ایجاد یک شبکه ریلی پر سرعت و خدمات قطار محلی یک کاتالیزور برای توسعه اقتصادی در تیانجین و استان هِبی می شود.

جدیدا این فرودگاه کد موفق به دریافت کد PKX ، توسط انجمن بین المللی حمل و نقل هوایی شده است. پکن داکسینگ استاندارد جدیدی را در خدمات حمل و نقل هوایی تعیین نموده است و به جمعیت رو به رشد این منطقه در فضای یک ترمینال مسافری فشرده و کارآمد خدمت رسانی می کند که برای رشد آینده مناسب است.

طراحی این پروژه بر اساس تکرار اصول معماری سنتی چینی صورت گرفته است بنابراین فضا های به هم پیوسته در اطراف یک حیاط مرکزی ساماندهی شده اند. تمامی مسافران به صورت یکپارچه از طریق مناطق مربوط به خروج ، ورود یا انتقال به سمت حیاط بزرگ و مرکز آن هدایت می شوند. هم چنین در مرکز این فرودگاه یک فضای اجتماع چند لایه تعبیه شده است. در پشت بام طاقی شکل این فرودگاه بین المللی یک شش فرم سیال به منظور پشتیبانی از سازه و هدایت نور طبیعی به داخل ، به زمین می رسند و موجب هدایت تمامی مسافران به سمت حیاط مرکزی می گردد. هم چنین نور طبیعی خورشید نیز به منظور ایجاد یک سیستم مسیریابی شهودی در سرتاسر ساختمان به وسیله شبکه ایی از پنجره های سقفی خطی به داخل فضا هدایت می شود و مسافران را به سمت گیت های خروج آن ها راهنمایی می کند. طراحی دهانه های سازه ساختمان تا 100 متر باعث ایجاد فضا های عمومی بزرگ این فرودگاه شده اند و بالا ترین درجه انعطاف پذیری را برای هر گونه تغییر شکل مجدد در آینده به وجود می آورند.

این فرودگاه بین المللی به صورت شعاعی طراحی شده که باعث شده تا حداکثر تعداد هواپیما به طور مستقیم در ترمینال و با حداقل فاصله از مرکز ساختمان پارک شود و باعث راحتی و آسایش فراوان برای مسافران و انعطاف پذیری مضاعف در فعالیت ها شده است. 79 گیت با پل های هوایی مستقیما به ترمینال متصل می شوند و می توانند به سرعت و به شکل هم زمان مسافران شش هواپیمای پر A380 را پشتیبانی کنند. 5 ایستگاه هواپیمایی نیز به طور مستقیم از محوطه اصلی مرکزی ترمینال که تمامی خدمات و امکانات رفاهی مسافران در آن قرار دارند، منشعب می شوند و این فرصت را برای مسافران فراهم می کنند تا مسافت های نسبتا کوتاه را در طول فرودگاه بدون نیاز به قطار های شاتل اتوماتیک طی نمایند. بنابراین طراحی فشرده این فرودگاه بین المللی باعث به حداقل رساندن حد فاصل فضای check-in و گیت شده و هم چنین اتصالات بین گیت ها برای انتقال مسافران را کاهش داده است. این پیکربندی شعاعی، موجب قابل دسترس بودن دور ترین گِت شبانه روزی در کمتر از 8 دقیقه پیاده روی شده است.

در سرتاسر فرودگاه تولید برق فتوولتائیک به منظور تامین ظرفیت حداقل 10 مگاوات نصب شده است. گرمایش متمرکز این فرودگاه نیز با بازیابی گرمای هدر رفته به وسیله یک سیستم پمپ حرارتی با منبع زمینی کامپوزیتی که شامل یک منبع انرژی متمرکز تقریبا 2.5 میلیون متر مربع است، پشتیبانی می شود. هم چنین این فرودگاه با بهره گیری از جمع آوری آب باران و یک سیستم مدیریت آب ، که از ذخیره طبیعی ، نفوذ طبیعی و تصفیه طبیعی حداکثر 2.8 میلیون متر مکعب آب در تالاب ها ، دریاچه ها و جریان های جدید ، از جاری شدن سیل جلوگیری می کند و با اثر “جزیره گرما” تابستان در میکروکلایمت محلی استفاده می شود.

حتما ببینید : طراحی مرکز آب درمانی با الهام از بخار آب