تادائو آندو

بیوگرافی تادائو آندو و معرفی آثار معماری ایشان

تادائو آندو در تاریخ ۱۳ سپتامبر ۱۹۴۱ در اوساکا، ژاپن به دنیا آمد. آندو به‌صورت خودآموخته معماری را فراگرفته ‌است. قبل از اینکه به‌صورت جدی به معماری روی آورد مدتی بوکسور و پس‌ازآن راننده‌ی کامیون بود. وی هفت سال از عمر خود یعنی از 10 تا 17 سالگی در یک کارگاه نجاری کار می‌کرد و اغلب به ساخت مدل‌های چوبی از کشتی و هواپیما می‌پرداخت، وی توانست از یک نجار که مغازه‌ی او در خیابان مقابل خانه‌شان بود صنعت و ساختار سنتی چوبی ژاپنی را فراگیرد.

از بیست‌سالگی به بعد یعنی از سال 1962 تا 1969 علاقه‌ی او به معماری او را به این سمت کشاند که تصمیم به یادگیری خودآموز مستقیم معماری گرفت که این تصمیم او را به خارج از ژاپن برای مشاهده‌ی معابد، مقابر و چای‌خانه‌ها، به اروپا، آفریقا و آمریکا کشاند. او معماری را با رفتن و دیدن ساختمان‌های واقعی و مطالعه‌ی کتاب‌هایی در مورد کارهای معمارانی از قبیل لوکوربوزیه، لودویش میس فن در روهه، آلوار آلتو، فرانک لوید رایت و لوئی کان یاد گرفت. وی در ۲۸ سالگی قبل از بازگشت به اوساکا و باز کردن دفترش، در دانشگاه‌های توکیو، هاروارد و دانشگاه کلمبیا به‌عنوان استادیار فعالیت داشت. تادائو آندو واسطه‌ای میان شرق و غرب است و بتن را بااین‌وجود که از مواد جدایی‌ناپذیر جنبش مدرن اروپاست، در جهت نشان دادن زیبایی‌شناسی شرقی به کار می‌برد. اولین تمرین معماری‌اش را در سال 1969 در اوساکا آغاز کرد و تاکنون بیش از صد و پنجاه پروژه معماری را طراحی کرده است. وی یکی از بانفوذترین معماران پست‌مدرن نسل دوم ژاپن به شمار می‌آید. توجه عمده‌ی وی بر تلفیق فرم‌های مدرن با مفاهیم و شیوه‌های سنتی ژاپن استوار است. به بیان دقیق‌تر، هدف او تغییر معنای طبیعت از گذرگاه معماری است.

حتما بیینید: زندگی نامه عبدالرضا زکایی

مصالح معماری تادائو آندو، بتن خام، خورشید، آسمان، سایه و آب است یا به عبارت بهتر، فضا. تأکید او بر این نکته است که استفاده‌کنندگان از بنا باید طبیعت را تجربه و احساس کنند و این‌ها همه ریشه در سنت منطقه‌ای زیستگاه او یعنی کانزایی دارد. عناصر اصلی و متناقض معماری آندو عبارت‌اند از نظم، مردم و احساسات انسانی. وی در معماری خود، به‌گونه‌ای متضاد آن‌ها را باهم ارتباط می‌دهد و میان آن‌ها تفاهمی ایجاد می‌کند برای مثال فرم در برابر فرم و فضا، داخل در برابر خارج و طبیعت در برابر هندسه. آندو بر جذابیت فضا تأکید می‌کند و از جذابیت فرم صرف‌نظر می‌کند. او اعتقاد دارد که فرم، از تأثیر فضایی می‌کاهد و درنتیجه، جذابیت معماری را محدود می‌کند. به اعتقاد آندو، ارجحیت دادن به فرم به معنای ارجحیت دادن به حس بینایی در میان پنج حس و عدم توجه به عمق فضایی است. درنتیجه او در پی نفی فرم به مفهوم به‌کارگیری فرم‌های ساده و انکار ساده و انکار فرم‌های پیچیده است. (نفی تصویر صرفاً بصری در فضا).

هشت اثر معماری برتر او که به‌خوبی می‌توان این ویژگی‌های معماری را نیز در آن‌ها مشاهده کرد شامل کلیسای کوه روکو (کلیسای باد)، کلیسای روی آب، کلیسای نور، معبد آب، خانه Raw، مجتمع تجاری تایمز، پروژه ناکانو شیما، موزه نائو شیما است. کارهایی که در دسته‌ی معماری یگانه انگاری قرار می‌گیرند، دارای فرمی خالص، طراحی واضح و فضایی قومی هستند. این نوع معماری، بیشتر در خانه‌ها و کلیساهای کوچک دیده می‌شود. در این فضاها، با آرامشی روبرو می‌شویم که یادآور فضای سنتی چاپخانه‌های ژاپنی است. در این فضا، بر اساس ریتمی وحدت‌بخش، کل به جزء تبدیل می‌شود. این ریتم، حتی در نور و سایه نیز تکرار می‌شود. در معماری دوگانه انگار، آندو روش خاص خود را اعمال می‌کند. درواقع، روش او از هیچ نوع معماری دیگری تأثیر نپذیرفته است.

در آنجاست که آندو از فرم بیضوی استفاده می‌کند؛ ولی در معماری دوگانه انگار، فضا بر اساس نیروی پویا شکل می‌گیرد. این نیرو، از تضاد بین فرم و فضا حاصل می‌شود. در این نوع معماری برخلاف معماری یگانه انگار که فرم بر فضا غالب است، فرم و فضا دارای ارزش یکسانی است و در اینجاست که نوآوری‌های آندو به‌خوبی قابل‌مشاهده می‌شود و خود را به بیننده القا می‌کند. از سال ۱۹۸۵ به بعد تعداد زیادی از کارهای او شامل معماری کثرت‌گرایی بود. در این سبک فرم‌های متنوعی که دارای جهت‌گیری‌های مختلفی است، دیده می‌شوند. تمرکز فضایی که در معماری یگانه انگار وجود داشت در اینجا متلاشی و پراکنده می‌شود و بیشتر به‌سوی روشنایی و پویایی سوق میابد. در طراحی، فضا از ترکیبات مختلفی شکل می‌گیرد به همین خاطر فرم ازنظر بصری، سبک‌تر شده و پراکنده می‌شود؛ بنابراین می‌توان در کارهای تادائو آندو روش‌ها و مقیاس‌های متنوعی را مشاهده کرد.

حتما ببینید: فرشید موسوی